Dag 23 - vaarwel Cambodja

Ja het is alweer over in Cambodja, terug naar Thailand. We vinden het beide erg jammer. Thailand is mooi en relaxed en geweldig maar wat een verschil merk je met de Cambodjanen. Ze lopen met ontwikkeling 30 jaar achter en er is een stuk minder toerisme en dat merk je goed. De Thai lachen zolang het geld oplevert, de Cambodjanen of Khmer zoals ze zichzelf noemen zijn ook zo als het ze niets oplevert. Thailand zal vast zo zijn geweest in het begin van het massatoerisme. Om 9 uur zouden we worden opgehaald. De tassen hebben we nog niet gepakt dus uiteindelijk zijn we ook echt om 9 uur precies klaar met eten in ons mik. Maar geen chauffeur.

Over half tien komt er eindelijk iemand opdagen. We kunnen onze tassen in de auto doen en zitten weer in een privé taxi naar de grens. Daar worden we weer opgewacht door dezelfde man die ons op de heenweg ook van de grens begeleidde naar de minivan. Hij zorgt voor ons tot de grens met Thailand en dan krijgen we een fijne reis toegewenst. De Thaise man die ons op de heenweg van de bus de grens over hielp naar Cambodja neemt het weer over. Als we over de grens zijn is hij nergens te bekennen. We bellen en horen alleen maar ja, ja, ja, ja ja. Het is half 1 en na een uur te hebben gewacht om door de Thaise douane te komen willen we naar onze minivan. De bus is stuk hoorden er in Cambodja en hij vertelt dat we tot 5 uur 's avonds moeten wachten. Of de minivan. Prima een minivan dan zijn we nog lekker op tijd in Bangkok. Geregeld zien we cash geld van hand tot hand gaan en zo worden moeten we snel snel naar een bus. Dus er rijden wel bussen. Dit is niet zuiver.

In de bus waar onze bagage letterlijk in het ruim wordt gegooid ga ik zitten op de stoel en lig direct met mijn hoofd op het schoot van mevrouw achter mij, deze stoel is duidelijk stuk. Als ik aan geef dat we met de minivan zouden gaan is communicatie niet meer mogelijk en we worden via een Cambodjaanse bus afgezet op Khao San Road in plaats van bij ons hostel. Een uur tot anderhalf uur rijden in de spits van Bangkok. Dat was niet in het pakket en ik bel de organisatie op. Ik heb direct Tanja de directrice aan de telefoon zij had het ook voor ons geregeld omdat het zo mega last minute was. Ik verlies mijn geduld mede vanwege de knorrende maag. Last van de term Hangry hebben zowel ik als Irene en gezamenlijk is het de definitie van de term Hangry op dit moment, en zijn we er klaar mee. Tanja zegt onmiddellijk uit te stappen nadat ik aangaf voor het geld wel service te verwachten en die mening deelt mevrouw. De buschauffeur spreekt nu opeens wel Thai en eerst niet als een andere meneer hem dan wel de telefoon geeft met Tanya aan de lijn. Nog geen minuut later staat de bus aan de kant en worden we eruit geflikkert. Mijn tas wordt uit de bus op de grond gegooid en ik kan nog net Irene haar tas pakken, hier zaten alle breekbare spullen in. We lopen naar een winkel en daar is meneer die het onderhands regelde om ons op de bus te zetten in plaats van een minivan. Hij kijkt nogal boos zeg maar. Niets mee te maken, Tanya heeft volgens mij contact gehad. Er wordt nu een privé taxi vanaf de grens naar ons hostel in Bangkok geregeld. Irene staat nog te shaken en is blij dat ik mijn lieve kant kan uitzetten als er zaken gedaan moeten worden. Ze laat haar niet kennen om nu zwak te lijken en het te vergooien en zo zit je in een luxe auto. We kijken elkaar aan en genieten nu van 4 uur zorgenloos zitten. Sneller dan de minivan, veel sneller dan de originele bus. Wel denken we aan de andere passagiers in de bus die het zelfde meemaken als ons. Geen lunch, ander bus en waarschijnlijk in één van de takken van de georganiseerde misdaad. Een Duitse vrouw houdt haar tickets angstvallig vast om ergens iets van bewijs van betaling te houden. Wij kunnen voor hun niets betekenen maar wij komen wel op bestemming in ieder geval sneller dan hun.

In het hostel liggen onze spullen die we hadden achter gelaten nog prima op hun plek en er wordt ook niet moeilijk gedaan dat we nog geen geld hebben. Betalen kan ook later. Dus aangezien het nu 6 uur is en samen de hele dag hebben overleefd op één rol Oreo koekjes gaan we op pad voor een restaurant. We zitten in Sukhumit Soi 22, een levendige straat in een leuke wijk. Na een stukje lopen begeleiden onze magen de weg. Voor een Italiaans restaurant gaan de alarmbellen vol gas aan. Dit wordt het! Prijs per persoon is vrij laag en het ziet er leuk uit. Helaas geen plek maar twee deuren verder wel. Zelfde eigenaar, zelfde kaart, zelfde alles, andere inrichting. Er loopt zelfs een gang van het ene pand naar de andere. En het is er druk. Nadat wij onze pizza op hadden wat duidelijk Italiaanse invloeden had. (Eigenaar, manager, alles was Italiaans) gaan we beide hoog zwanger van een grote pizza terug naar het hotel. Alles wat geserveerd werd was groot en we kunnen duidelijk samen een portie delen. Morgen de laatste volle dag in Thailand.