Dag 7 - Tourist met beperking uithangen

We willen wat doen vandaag na wat tips van gisteren. Het is dus op tijd wakker worden vanochtend. Irene heeft opeens weer erg last van haar been. Wat raar toch zo zonder morfine. Maar goed, we hebben een nummer gekregen van meneer Wet, geen idee of dit gaat werken maar hij zou ons rond kunnen leiden rond Chiang Mai. Mhmm op hoop van zegen. Meneer neemt de telefoon op en hij zegt dat hij Albert de oude man kent. Hij heeft geen tijd vandaag maar hij kent een vriend die hij zal bellen. Nou ok prima, en met die woorden stopt het gesprek en is het tuut tuut tuut. Ach laat ook maar.

Na ons geweldige gratis ontbijt van toast en chemische aardbeien meuk met thee en antibiotica als toetje gaan we dan maar naar de oude poort, hier is vast een driver te vinden. Terwijl we lopen wordt ik gebeld door een Thai die redelijk Engels spreekt te woord gestaan. Ik geloof dat we nu wel alles rond hebben en dat hij ons zal gaan oppikken.

We wachten bij de Starbucks voor en een rode truck stopt. Hello u take tour we called. Ahh ja dat klopt, rood shirt met blauwe hotpants en een met verband versierd scheenbeen en knie was duidelijk genoeg om ons te vinden. Zo dat nadeel moet je in je voordeel laten werken.

Ingestapt gaan we een lange lange slingerweg naar boven naar Doi Pui, een klein dorpje met een mooie waterval inclusief vele muggen, snel foto's maken en weg voor we lek gestoken worden. We zijn gelukkig vroeg voordat alle touristen gezellig dit dorpje overlopen. Snel weg! Maar eerst eten. Voortreffelijke Pad Thai met kip. Nom nom nom. We moeten onze driver bellen en dan pikt hij ons op. Door naar de volgende touristen val. De paleistuin van Bhupin palace. Geen fuck aan, alles was afgezet, en ze houden van rozen maar alle struiken zijn kort gesnoeid. Zal vast heel mooi zijn als er wel iets bloeit. Snel weg hier. Als laatste zijn we aangekomen bij een van de mooiste tempels van Thailand. En we vinden het zeker mooi. Het is al laat op de dag en het is mega druk. Het fotograferen zonder mede touristen is hier erg moeilijk. Vooral als er busladingen Chinese fotografeer makaken rond banjeren. Het enige wat ze zien is hun lens en het vlaggetje van de hoofd idioot welke ze moeten volgen. Buiten dat om is het er prachtig. De driver vraagt ons waar we heen willen en dat geven we aan.

Op de weg terug gaan we langs een apotheek voor verband en daarna worden we naar het guesthouse gebracht. Deze meneer had net als ons een goede dag want voor 1000 baht waren we de hele dag zoet. We hebben genoten. De bejaarden waren op tour. We maken ons klaar voor dag een van Loy Krathong. We vonden het eten van het street food het interessantste van de avond, 130 baht waren we kwijt. Maar de sfeer was goed. Nu weet ik niet wat belangrijker was op dat moment. Het festival of eten. Wij kozen voor eten. Aan de overkant van de straat staat een man micro flensjes te maken met mango gelei vulling. Dit was hemels en Irene was te lui om terug te lopen om meer te gaan halen voor haarzelf.

We lopen rustig aan naar het guesthouse en maken er een vroege nacht van. Een belletje via Facebook met Eric om ervaringen uit te wisselen, lezen en dan slapen.