Dag 9: Zere billen van het rijden en ons BN’er mom

Al om me heen aan het slaan om de muggen van me af te houden midden in de nacht. Terwijl Irene al lekker wat bomen aan het omzagen is besluit ik DEET op te doen. De muggen zijn erg hinderlijk in Lovina, stukken meer dan in de andere plekken waar we verbleven. Al uit het bed stappende wordt ik nu helemaal klaar wakker. De schelpen doen geen pijn maar het is ook niet echt comfortabel. Gelukkig kan ik weer snel slapen waarna ik nog voor het echt licht wordt wakker ben. Weer het bed uit zo zacht mogelijk maar de schelpen maken een best lawaai, Bolle slaapt er lekker doorheen en ik ga in de andere kamer ondertussen de foto en videocamera van de dag weer leeghalen.

Nog voor Irene wakker wordt heb ik al lekker gezwommen, gedoucht en een bak koffie gedaan met de Nederlandse eigenaar welke al bezig was met bouwen en slopen toen ik mijn oogluiken open deed. Bolle is ondertussen wakker geworden waarna we snel eten en op weg gaan naar Legian. We willen eerst naar Celuk, en vanaf daar doorrijden naar het hotel. De motor inleveren want we vertrouwen hem niet helemaal meer na de afgelopen mishandeling, ondanks de reparaties. De weg gaat omhoog. Dat weten we, maar hij blijft maar omhoog gaan, en stijl. De met haarspeldbochten bezaaide weg duurt het een goed drie kwartier voor we de top van de berg hebben gehaald. Ondertussen is onze maximale snelheid niet boven de 20 km/u gekomen ondanks dat het gas vol open is gedraaid met de 125cc.

Boven aangekomen doen we bij een bakso (volledig uitgeruste keuken op de achterkant van een scooter inclusief BBQ) een sateetje welke we voor de neus van een apenfamilie zitten op te smikkelen. Ze blijven op een meter afstand en zijn goed rustig. Dit is wel wat anders dan wij zijn gewend van deze kleptomanen van het dierenrijk. Nadat we vol zijn gaan we he volgende steile stuk nemen, deze weg ken ik omdat ik hem een paar dagen daarvoor naar boven heb gereden. En ik ben blij dat dit deze keer andersom is. Met aan de rechterkant uitzicht op meer Buyan zijn we zo weer bij het meer van Bratan. Vanuit daar is het een lange weg naar het zuiden. Het is ondertussen goed heet en we besluiten na een goed uur rijden na onze tussenstop, om wat drinken te gaan kopen. Als we aankomen kijken ze ons al aan. En als we gaan zitten komen sommige locals achter ons staan en nemen ze foto’s. Een hele rare gewaarwording voor beide partijen. Wij voelen ons BN’ ers en hun zien vrijwel nooit blanken, en al helemaal niet op de scooter.

De GPS hebben we nu ingesteld, even hulp want we willen Hubertus en zijn vrouw opzoeken. Een super lieve slimme meneer, welke zich volledige inzet voor het behoudt van de Balinese natuur. Als we aankomen bij zijn Warung is er niemand we lopen langs naar de buren, waar als Irene langs loopt me de backpack de hond een aanval doet welke mij ook niet is opgevallen nadat ik erlangs liep. Gelukkig komt ze met de schrik vrij en lopen we terug. Eenmaal terug komt de vrouw toevallig aanrijden. Ze springt haast uit de auto en met pretogen zegt ze dat ze haar man gaat bellen. Al hevig verontschuldigend dat ze niets heb liggen aan eten en drinken omdat haar warung dicht is vanwege vakantie komt ze toch aan met heerlijk verse hete sinaasappelthee vers geplukt uit de tuin. Hubertus zou ons graag meenemen voor een trekking door de rijstvelden in de buurt van Ubud, en hem kennende leren we er heel veel meer van dan menig ander gids. We zeggen dat we dit waarschijnlijk later op de vakantie willen doen en gaan snel door.

We zijn nu op 2/3e van de reis, het is zo ongelovelijk heet. De zon is zo vel dat vooral ik goed verbrand ben op mijn armen. Aleovera gel smeren om de huid te koelen en te hopen dat mijn bruine kleurtje behouden blijft maar heb er een hard hoofd in. We komen aan in Celuk waar we nog het een en ander kopen en mijn horloge ophalen. Er is een custom made Balinese stijl (beter bekend in Nederland als Buddha to Buddha) armband gemaakt welke dienst doet als bandje voor mijn horloge. Het horloge is nu helemaal speciaal, en dat was hij al. De zon begint al onder te gaan waarna wij snel naar Legian racen. De weg kennen we al goed en voor we het weten bunkeren we al met de heerlijke gerechten bij het ‘ standaard’ restaurantje waar we zeker weten dat de kwaliteit goed is.

Na het eten breng ik Irene naar het hotel. Ik ga weer de hort op. Ik wil de motor inleveren en het geld welke ik van hun verschuldigd ben wil ik graag innen. Het zijn ook voor ons geen kleine bedragen. Het is maar twee minuten rijden van het hotel als het niet minder is. De receptioniste weet ervan maar weet alleen van het eerste bedrag 1.050.000 roepia ongeveer 86 euro. En ik zeg dat daar nog 215.000 extra bovenop moet om de extra reparatie te vergoeden. Nee dit kan niet en ik moet al wegwuivend morgen maar om 9 uur terug komen. Deze scooter kan me nu helemaal gestolen worden. De vriendelijke modus gaat uit als ik me omdraai en de trap af loop, waarna mijn rust en kalmte snel weg is tot ik een moment heb waar ik in alle rust onze lieve meneer daar boven ergens op een wolk mondeling er vanaf schop. Boos worden in echt een doodzonde in Bali waarna je niets meer voor elkaar krijgt. Dus vind ik het best knap dat ik met een glimlach op mijn gezicht heb kunnen onderhandelen terwijl ik weet dat ik goed genaaid wordt.

Morgen om 9 uur op de stoep. Wordt vervolgd.