Dag 8: Schelpen, schelpen en nog eens schelpen

Geen wekker gezet vandaag, dus blijven we eventjes langer liggen. Gisteravond is de backpack grotendeels ingepakt en we kunnen vertrekken wanneer we wakker zijn. Zo verspillen we niet veel tijd en zijn we snel weer in Legian. Wanneer we wakker zijn besluit Irene de backpack optimaal in te pakken, en ik ga even een kilometer of 5 verderop tanken bij het pompstation. Nu kan je overal tanken bij de Balineze wodkastations zoals we vorig jaar ook zat hebben gedaan, maar daar weet je niet of de benzine vervuild is of niet. Wanneer ik weg wil rijden voel ik dat de scooter minder goed optrekt. Maar na een meter of honderd is dit ook weg en ik race naar het benzine station. Zo alleen rijden gaat even makkelijker en heb er goed de vaart erin en ben er zo.

Even volgooien en ik wil terug en hij loopt niet mooi stationair, en als ik weg wil gaan voelt het alsof ik een lijk mee wil laten doen aan de marathon, ohh shit... nou als hij eenmaal na 200 meter op de 20 km/u is dan gaat hij als een speer. Aangekomen bij het hotel vraag ik iemand of het een vervuilde carburateur kan wezen door de benzine, en hij zegt dat kan dus ik besluit de rental te bellen. de telefoon heeft toevallig hier geen bereik en ik vraag een local of hij voor mij kan bellen. Na heen en weer te bellen worden rental/ik/hulptroep(pen) het samen eens. Ik betaal de hulptroepen, hij laat mijn motor fixen, en ik krijg het geld terug van de verhuurder. Hij rijdt weg en komt terug en zegt dat het 1.050.000 IDR gaat kosten. Bam dat is een smak geld, maar alles is gecommuniceerd dus ik betaal dat. Later komt hij in het restaurant naar me toe waar we ontbijten en hij zegt dat het nog eens 215.000 extra kost. Het uiteindelijke plaatje is een maandsalaris hier en ik ben 86 euro armer. Ook al krijgen we het terug het is toch geld. De scooter rijdt na de servicebeurt waarbij de rolletjes, aandrijfriem, en overbreng geen idee hoe het heet vervangen is.

Nu kunnen we op pad. In het restaurant zit een Nederlander welke zegt kom even bij me langs bij mijn hotel, dit ga je leuk vinden zegt hij. Dit willen we niet bot weigeren en we gaan mee. We komen binnen en in zijn tuin staat een heel paradijs als guesthouse. Het is een aannemer die in Nederland heel veel restaurants heeft gedecoreerd. Vrijwel zijn hele guesthouse is een aanslag op je ogen. Zoveel in je op te nemen, zo veel te zien. Alle muren zijn van schelpen, de plafons, de aankleding, de bedden, de vloeren, het sanitair. Verzin het en het is wel gemaakt van schelpen. Na een kop koffie en wat praten mogen we voor een 20 euro een nacht blijven slapen. Aangezien hij geen gasten heeft is er zo toch een kamer bezet. Normaal vraagt hij er 160 euro voor. Het is ondertussen namelijk al veel te laat om terug te gaan naar Legian dus we besluiten om dit te doen.

Nu we nog een nacht in Lovina ‘vast’ zitten hebben we nog maar 3 uur daglicht. We besluiten een day-trip te maken naar Sekumpul. 27 kilometer volgens meneer ben je er zo, en komen er tot nu toe vrijwel geen toeristen. Het schijnt prachtig te wezen. Wij de scooter op met de TomTom-naviverdwaal , en gaan we op pad. We worden kleine dropjes ingestuurd waar de weg zo slecht is dat zelfs wij ons ogen uitkijken en afvragen wat we hier eigenlijk doen. Van gat gaat het naar gaten, van dat gaat het naar gaten met grind, van daar gaat het naar grind, met kuilen en los zand. Waarna we gewoon niet omhoog komen. Deze weg is echt levensgevaarlijk. Omhoog al laat staan naar beneden. Irene stapt af en ze glijdt alsof ze aan het snowboarden is naar beneden. We besluiten ons racemobiel omhoog te duwen. Na 20 minuten slechte weg komen we op de verharde weg. De motor rookt en ruikt niet fris, OEPS!!! Tropenjaren. Snel bij het eerste de beste winkel water kopen om het een en ander af te koelen voor het de hens in gaat. We gaan op de bali bali verder en we zijn er zo. Voorzichtig rijdend om de motor af te laten koelen. Aangekomen bij Sekumpul moeten we nog 20 minuten lopen voor we de locatie zien. Hier kan je niet met de motor komen en we zien een brok natuurgeweld naar beneden denderen. Een prachtige gigantisch grote waterval. Bij de waterval aangekomen is het ook nog eens 448 traptreden, (en geen Nederlandse kleine traptreden, was dat maar zo simpel) zonder de stukken schuin aflopend waar geen traptreden zitten maar wel heel stijl omhoog loopt te hebben meegerekend. Als we eenmaal beneden aankomen onder de waterval is het nog een klein stukje klauteren tot het basin waar we onder de waterval staan te genieten en een verfrissende duik nemen. Dat is goed nodig want dit is een pittige klim bij 34 graden met een luchtvochtigheid waarbij je u tegen zegt.

Eenmaal beneden te hebben genoten moet je ook nog naar boven, dat is de mindere kant van zoiets prachtigs te mogen zien. We gaan de bootcamp weer naar boven. Met een paar stops om op adem te komen, lukt het ons wel. De motor pakken en terug rijden naar Lovina, we vragen de weg. En wat blijkt ondanks dat deze weg niet altijd helemaal goed is gaat hij wel de hele tijd over het asfalt, als je de TomTom gebruikt geeft deze je de kortste weg.... niet de beste weg... en al helemaal niet de veiligste weg. Achteraf hebben we er maar als te veel lol in dat we toch door de kleine dorpjes zijn gestuurd. Dit is de eerste keer dat de TomTom de grote weg mist maar we zijn een gigantisch grote ervaring rijker.

’s Avonds even eten in Lovina waar we heerlijk genoten en tot rust kwamen na een drukke dag met heel veel nieuwe indrukken. Zo tijd om te slapen op een plek wat je niet kan uitleggen maar gezien moet hebben. Er worden zeker veel foto’s van gemaakt.