Dag 13: dag met een gevoel als een déja veux
Door: Jordi
Blijf op de hoogte en volg Jordi
28 Oktober 2015 | Indonesië, Gili Air
Schreeuwvogel doet de nacht goed zijn best maar omdat we op 1 hoog slapen hebben we er geen last van. Wel van de zon, maar die komt gelukkig maar een paar min voor de wekker de kamer in, dus ik vind het allang best. Irene wordt om 7 uur wakker. De tas is nog ingepakt maar alles gaat eruit nu er zo'n 50 mieren in haar tas zich hebben gehuisvest. Nadat de tas ingepakt is nemen we het ontbijt. De bananentosti is hier echt een aanrader.
We lopen naar de boot waar we om 9 uur aan boord mogen. We zijn dit jaar wel op tijd weg, geen ceremoniële vertragingen. Wel is er een motor stuk al varend op 5 motoren zijn ze deze aan het repareren en na 45 min gaan er 250 extra paarden hun werk doen waarbij de schipper tot 48 km/u ging. We kennen de zon en blijven ons goed insmeren. Als we bijna aankomen springt er nog een dolfijn hoog uit het water en Irene heeft hem alweer gemist, net als vorig jaar.
Aangekomen op Air zoeken we een guesthouse. We vinden een goed betaalbare met airco alleen de douch is echt bagger, smiddags ligt Irene lekker haar slaapgebrek in te halen en ik ga aan het eerste boek van Game of Thrones beginnen. Nadat Irene wakker is gaan we op zoek naar eten.
Vorig jaar vonden we last minute het perfecte goed betaalbare restaurant waar het vlees niet taai is. Vaak kauw je hier op rubber. En wat blijkt als we aankomen, onze rennende ADHD-ober is er nog! Geweldig, hilarisch de Jochem Meijer onder de Indonesiërs.
Na 3 uur verder te zijn gaan we naar de kamer, waar we als we voor de oude duikschool het eiland op zwart gaat. Geen probleem, generatoren en kaarsjes gaan aan, en leven gaat net zo sloom weer verder. Hier zit het vol met de leraren van vorig jaar. Aan de praat, regelen dat we morgen een biertje gaan drinken. En dan door naar huis. De nieuwe maan, ons licht tijdens het lopen welke bloedrood aan de hemel vanuit het water opkomt.
Vanavond lezen en schrijven. Waar ik nu gestoord word door mijn drang om naar het vuurwerk te gaan kijken. Welke wordt afgestoken om de nieuwe maan te vieren. Elke keer als ik de kamer uit ben, en het kan gaan zien. Omdat ik eerst het pad af moet lopen houdt het op. Gefrustreerd door mijn voorliefde voor knallen wacht ik op de volgende reeks. Elke keer mis ik het weer. Dan maar rustig verder lezen voor ik mijn ogen ga sluiten.
We lopen naar de boot waar we om 9 uur aan boord mogen. We zijn dit jaar wel op tijd weg, geen ceremoniële vertragingen. Wel is er een motor stuk al varend op 5 motoren zijn ze deze aan het repareren en na 45 min gaan er 250 extra paarden hun werk doen waarbij de schipper tot 48 km/u ging. We kennen de zon en blijven ons goed insmeren. Als we bijna aankomen springt er nog een dolfijn hoog uit het water en Irene heeft hem alweer gemist, net als vorig jaar.
Aangekomen op Air zoeken we een guesthouse. We vinden een goed betaalbare met airco alleen de douch is echt bagger, smiddags ligt Irene lekker haar slaapgebrek in te halen en ik ga aan het eerste boek van Game of Thrones beginnen. Nadat Irene wakker is gaan we op zoek naar eten.
Vorig jaar vonden we last minute het perfecte goed betaalbare restaurant waar het vlees niet taai is. Vaak kauw je hier op rubber. En wat blijkt als we aankomen, onze rennende ADHD-ober is er nog! Geweldig, hilarisch de Jochem Meijer onder de Indonesiërs.
Na 3 uur verder te zijn gaan we naar de kamer, waar we als we voor de oude duikschool het eiland op zwart gaat. Geen probleem, generatoren en kaarsjes gaan aan, en leven gaat net zo sloom weer verder. Hier zit het vol met de leraren van vorig jaar. Aan de praat, regelen dat we morgen een biertje gaan drinken. En dan door naar huis. De nieuwe maan, ons licht tijdens het lopen welke bloedrood aan de hemel vanuit het water opkomt.
Vanavond lezen en schrijven. Waar ik nu gestoord word door mijn drang om naar het vuurwerk te gaan kijken. Welke wordt afgestoken om de nieuwe maan te vieren. Elke keer als ik de kamer uit ben, en het kan gaan zien. Omdat ik eerst het pad af moet lopen houdt het op. Gefrustreerd door mijn voorliefde voor knallen wacht ik op de volgende reeks. Elke keer mis ik het weer. Dan maar rustig verder lezen voor ik mijn ogen ga sluiten.
-
29 Oktober 2015 - 08:33
Jolanda:
Hallo Jordi en Irene,
Ik lees jullie verhalen elke dag. Echt leuk om het zo mee te beleven.
Genieten jullie van jullie avontuurlijke vakantie.
Wij genieten van jullie mooie verhalen.
Gr Keesen Jolanda -
29 Oktober 2015 - 12:24
Jordi En Irene:
Heey Kees en Jolanda
Supper leuk toch dit.
Jordi schrijft in onze tijd meestal s'avonds als ik naar bed ga,
of iets daar voor.
Wil ook nog wel eens smorgens gebeuren als we s'avonds neer zijn gestoord op bed.
Dan is jordi weer vroeg wakker en ik blijf natuurlijk (in jorsi's woorden)
Prins heerlijk slapen tot een uur of 8 :) heerlijk.
Elke dag schijnt de zon sommige dagen een paar wolen er voor maar is toch lekker.
Blijft het een beetje tedoen net rond rijden en druk zijn XD.
Wij hoorde gisteren dat 3dagen geleden een vulkaan op Lombok is uit gebarsten en heeft veel Smok uitgestoten.
Van af gili air zijn de bergen moeilijk tezien door de smok.
Groetjes jordi en irene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
