Dag 18: oost, west, noord best

De planning is noord-oost voor vandaag, maar dit wordt last minute uiterst Westen. Na goed lui te zijn zijn we uiteindelijk pas om 11 uur op de weg. We rijden ons neus achterna richting Tanah Lot want dat is in het westen. Geen GPS gewoon oud vertrouwd gpneus. Lekker zo'n dag zonder echte planning.

Na een tijdje zijn we de weg kwijt en als Irene gaat vragen waar we zitten, dan kan het lieve vrouwtje niet lezen. De buren wel en zij sturen ons naar de eerst volgende grote plaats in het westen, we zitten op de grote weg. Het gaat op en neer en zit vol met grote vrachtwagens, wat een vervuiling. Grote zwarte pluimen. Elke keer gaan we zo snel mogelijk er voorbij want het stinkt en is heet.

Na een tijdje zit ik me te bedenken dat er misschien in de bergen vast wel wat moois moet wezen, en het scheelt een eind terug rijden. Dus vanaf Selamadeg gaan we de bergen in, maar eerst tanken. We proberen de drankflesstations te vermijden dus ruim van te voren tanken. Aangekomen bij het tankstation is de benzine op. We moeten dus voorbij onze afslag iets verder langs de kust blijven rijden. Hier konden ze ons dorstige scheurmonster wel vullen.

Paar kilometer terug duiken we de bergen in, gewoon omdat het kan. Ondanks dat het een 'normale' weg is, is het toeristenbus vrij. Gewoon geen blanken. Al enkele honderd meters de weg in zien we al hele mooie sawa's, ongerept en niet aangetast door en/of voor het toerisme. We vervolgen onze weg verder richting Blimbing.

Als we er net voor zijn gaan we eten bij een Warung. Het eten is niet heet zeggen ze maar ik laat het staan. Mijn mond fikt weg het is maar goed dat Bolle gaan stoomlocomotief aan het spelen was, zij had geen honger. De warung ligt aan een geweldige sawa en er zijn nog twee westerse mensen (de enige westerse die we gezien hebben, en die wonen hier volgens mij aan de kleur te zien). Zij zeggen net om de hoek is een hotel en anders is het heeel ver voor een slaapplek. Nou ok wij erheen. Aangekomen blijkt het 1 miljoen roepia per nacht te wezen. 66,50 is veel te duur en ze stuurt ons naar de eerst volgende.
Na nog een kwartier langs afgronden en af en toe een rijstveld. komen we bij het volgende en enige hotel in Poedjoengan. Hier vragen ze 750,000. Nou echt niet ze sturen ons naar Pupuan daar moeten we genoeg vinden, een grote plaats. Weer verder crossen door de bergen. Stijl omhoog en ook weer naar beneden. Het is een leuke rit.

Eenmaal in Pupuan willen we daar helemaal niet blijven. Het is grauw en viezig en vinden de sfeer niets. We horen dat het een uur rijden is naar Banjar, en dat kennen we daar zijn we al geweest. Maar daar weten we ook een slaapplek in de buurt. Dus we ploegen door langs de stijlen bergen en waar we ook kijken zien we de ene na de andere verbluffende schepsels van de mens. Irene heeft ondertussen kramp in haar arm van het filmen en is blij dat de gopro leeg is.

Het laatste stukje naar Banjar is iets bekend maar wij gaan weer terug naar Lovina waar we een guesthouse weten. We zouden in de buurt blijven, maar wat een monsterrit is het geworden. 400km op een dag. Zeker niet te rijden voor een onervaren rijder. Het is pittig stijl en vol met slingers maar zo bizar mooi. Het is de mooiste weg die wij hebben gereden van alles de afgelopen twee jaar. Blimbing is net als Ubud 30 jaar geleden. Maar verder op zo diep in Bali waar geen tourist komt is het een schilderachtige omgeving.

Toch zijn we blij in Lovina te zijn, tijd om te relaxen. Morgen moeten we weer terug naar Legian. Zwemmen in het zwembad, eten bij global kafé en lekker boek lezen op de kamer. Ontspannen dag ondanks de lange intense rit. Wat dicht bij huis moest blijven is nu de andere kant van het eiland geworden.