Dag 14 - Zo veel te zien, zo weinig tijd.

Dag 14 - Zo veel te zien en zo weinig tijd!

Het is vandaag zover. We gaan Gili Air verlaten. Nu het nog kan. Het is moeilijk maar het lukt. Dit eiland werkt net als drijfzand. Het krijgt je steeds meer in z'n greep. Verlaten nu het nog kan! In de vier dagen dat we hier zitten hebben we een stel Nederlanders ontmoet, onze duikgoeroe Gavin, een zuid-afrikaan nick allemaal super relaxte mensen. Het is lastig om doei te zeggen maar we moeten weer verder.

Nadat we ontbeten hebben. Daar ook de reisblog op het internet zetten met behulp van het langzaamste internet tot nu toe. Letterlijk 56kbs. En dat via de router ook nog delen. Blij dat ik altijd alles in memo schrijf en dan achter elkaar plak. Zelfs nu duurt het twintig minuten wat ik normaal in drie tot vier minuten klaar ben. Obers zijn traag. Mensen zijn traag. Het leven gaat traag. Waarom het internet dan ook niet 56kbs werkt toch. Zoals al eerder gezegd, leven in versnelling neutraal. Uitchecken, en gaan. Het is gevoelsmatig een stuk heter dan de voorgaande dagen. Elke dag tot nu toe is 31-34 graden geweest en met de backpack op naar de haven lopen. 'S ochtends was ik er al heen en weer gelopen om de boot te regelen, dit mooie bedrijf was nog niet open. Zeer hoogst waarschijnlijk lag het personeel nog te slapen. Naar de haven ongeveer twintig min lopen en ik vervloekte mezelf toen.

Checken of we de boot konden bespreken Irene lag toch prinsheerlijk te slapen dus alles even regelen was de gedachte. Nou vergeet het. het kantoor (twee krukken met een afdakje) was nog leeg. Nu wel met Irene erheen. Hopen dat er plek is voor de eerst volgende boot. Maar eerst Gavin doei zeggen we komen toch langs de duikschool. Het waterratje is net het water uit dus krijgen we beide een heerlijk nat vaarwel. Wat een gast een topper!

Na zo'n vijf minuten lopen vinden we het te warm dus we nemen de hinnik. Beter bekend als paard een wagen dat dienst doet als taxi. Op naar de haven! Aangekomen bij de haven vertrekt de boot volgens de planning om elf uur. Mooi! Maar vijftien minuten wachten, wat uiteindelijk veertig minuten is maar dat weet je hier. Al wachtend praten we met een Aussie die net zijn relatie hier verbroken heeft. Schijnbaar niet iedereen zo stressvrij. En dat hij nu wil gaan duiken. We zeggen dat dat een heel goed idee is. En meneer gaat nu naar Nusa Lembongan om te duiken.

Wat gaan wij eigenlijk doen. Ook naar Lembongan? Waar we kunnen duiken in Crystal Cove? Of Bisakih? De moedertempel het allerheiligste op het eiland. Het wordt Bisakih je hoort er zoveel over en vinden dat we dat moeten zien.

Nu hadden we een Balinese simkaart gekocht waar we een paar MB internet op hadden om GPS van googlemaps mee te bedienen. Dit scheelt heel veel vragen aan de bali-bali maar ook dit is natuurlijk niet altijd even betrouwbaar. Op Air was er geen telefoon verbinding met internet ha-ha.. nee gewoon niet geen mobiele telefoon daar. Gebruiken de GPS amper maar konden dus niet plannen. Op Bali doet hij het weer. Dus googlemaps open voeren in Bisakih tempel. Gevonden op 54 min rijden. Dat klopt niet dat is op zijn minst dan een uur en een kwartier. Klein ritje dan maar meteen op pad! Mwa mwa mwa... geen GPS signaal. K-U-T dan maar op de oude vertrouwde manier. Nu eerst nog goed kijken op de kaart want via wat we van Padangbai weten kunnen we ons op de map plaatsen en een ongeveer route plannen.

Dat wordt het via Klungkung naar Bisakih. Off we go... eerste T splitsing gaan we schijnbaar al fout. Want door alle slingerwegen zijn we de draad al snel kwijt. En wat maps die 10 seconden dat het wel werkte zei je kan via twee routes. Ta-ta-ta niets doorhebbend sukkelen we verder. Eerste bali-bali vragen na een T-splitsing. Hij stuurt ons de andere kant op. TRIMAKASIH!! oftewel bedankt en me racen ervandoor. De weg gaat omhoog, en omhoog , en omhooooog hoe stijl ik heb geen idee maar 125cc motor ging vol gas letterlijk stapvoets omhoog. Alleen maar haarspeldbochten op een weg van maximaal 2 meter breed. Dit kan toch niet goed gaan? Toch door. Na een goed 30 minuten zo door te gaan en een maal bijna de berg te zijn afgereden door een communicatie foutje met gewichtsverplaatsing op de motor (broekpoepmomentje waarbij we even een adempauze inlassen) zien we dat de benzine op begint te raken. Mmmm... fijn...

Overal zijn Balinese tankstations. Dus gooien wij een twee literfles, van wat was het ooit... water of iets dergelijks in de motor. Deze vrouw gebruikte een filter heel netjes eerste keer dat we dat zien. Ze bali-bali'd ons met het nieuws dat we de goede kant op gaan. Nog meer omhoog en wat ook blijkt net zo stijl. Elkaar aankijken van dit vinden we nu wel genoeg zegt ze ook dat het daarna 'vlak' wordt en geen berg af is. YES! met de remmen van hier had je de motor net zo goed meteen de diepte in kunnen gooien. Wat deze weg wel opleverde is hele mooie plaatjes om te zien. Een uitzicht over heel Padangbai en de bossen en rijstvelden welke over de bergen uit gedrapeerd liggen. Na nog een kleine vijf minuten omhoog kachelen zijn we er. Nee niet in Basakih hoe kan je dat nou denken! Op wegdek wat om en nabij horizontaal ligt. Normale weg zonder steile afgronden en wat geen gatenkaas is. Afgelegen wegen zijn niet goed onderhouden.

Volgende bali-bali stuurt ons ook de juiste richting in. Na nog heel veel mooie plekken te zien in het landschap waar we geen andere blanken komen (goed nieuws betekend wat wij doorgaans noemen 'het echte Bali') komen we uiteindelijk bij Bisakih aan. Ook wel beter bekend als de moedertempel. Kaartje gekocht nog meer gezeik want al de gidsen en 'guardians' maken je goed chagrijnig. Vooral Irene die al goed moe na deze rit en de duiktraining van de afgelopen dagen. Na de laatste guardian ook nog een keer probeerde geld af te troggelen (wij hadden gehoord dat je zonder mag lopen) vinden we het welletjes. Draaien om en gaan naar huis. Pist off. Ohh we mogen nu wel opeens naar binnen wat raar! Blijven lachen op Bali is boos worden not done... en al verder lopend dan toch het tempelcomplex in. Ja het is heel mooi en we genieten zover het kan. Elke vijf meter probeert iemand je offers of drinken aan te smeren. Die haalt het mooie er jammer genoeg vanaf.

Ondertussen is het kwart over vier als we nog een onderkomen moeten zoeken, dan moeten we wel gaan. Half vijf en we zitten op de scooter. Als we in 1x goed rijden dan kunnen we Legian voor het donker nog wel halen. En off we go. Dit keer de andere weg naar Bisakih genomen welke google-ik-werk-niet maps even liet zien. Een mooie asfaltweg. Geen of in ieder geval nauwelijks gaten. Vliegen we de berg af. Geen gas geven maar je hoort niets meer door de wind die langs je oren gaat. Nu had ik graag gewild dat mijn snelheidsmeter het deed want ook deze doet het niet. Slalommend om vrachtwagens heen. Irene is ondertussen weer zen en is met de lokale bevolking aan het lachen. Ze kijken maar verbaast als 2 blanken het zelfde rijden als de locals en niet bang zijn op de scooter. (Hun weten niet dat we beide al samen 100k km gereden hebben voordat we op Bali kwamen) scooter rijden kunnen we wel. Deze weg is sneller maar de andere is zooo veel mooier. We hebben het tijdens het rijden erover dat we beide wegen niet hadden willen missen.

We moeten weer oriënteren. Waar zitten we. Een poli-bali-bali vragen we de weg. Die weg, voorbij het politiehok en dan rechtsaf bij de grote weg. De duidelijkste beschrijving tot nu toe blijkt want we rijden er zo heen wat hij bedoelt. We komen weer op de hoofdweg welke langs de oceaan ligt. Zo nu kennen we de weg. Nog maar zo'n anderhalf uur rijden. Deze hadden we ook richting Padangbai. Zo'n 70km te gaan schatten we. Zover we kunnen vol gas. Stoplicht ons naar voren wurmen en weer vol gas. Bijna thuis komt de lokale motorbende ook langs. Wat een kabaal al sirene luidend raggen ze met noodvaart overal langs over het kruispunt ze hebben geen groen. We kijken ons ogen uit. Toch wel heel gaaf allemaal zware motoren hier.

Nu is het net vijf min donker als we Legian binnen rijden. Goed geplanned! En alles zo soepel gereden. 3x bali-bali rest op eigen vermogen. De generaal staat ons op te wachten bij de poort van het hotel. Hij kijkt op van hoe veel we vandaag wel niet hebben gereden en al helemaal dat we het in pak hem beet zes uur hebben gedaan. We zijn net locals. Wat een compliment! En nog veilig rijden ook. Hij vroeg ons of we geen pijn in ons kont hebben. Dat hebben we zeker!

We zijn zo smerig van het stof en uitlaatgassen en andere troep dat we maar snel het zwembad induiken om het eerste vuil eraf te weken voor we gaan douchen. Wow zoet water! Water waar je het chloor nog niet van letterlijk vijf meter ruikt. Gewoon geen brak of zout water. Mmm genieten. Het grote minpunt van Gili Air. Het gemis van zoet water.

Deze dag was toch wel erg vermoeiend. Onze kont doet zeer van het zitten. Even napraten in bed. Jammer van Bisakih hadden we toch maar gaan duiken. Ach hebben het in ieder geval gezien. Misschien morgen dan. Tijd begint nu wel op te schieten. Zoveel te zien en doen. Zo weinig tijd. Nu het belangrijkste. Onze duracel opladen met een goede nacht slaap.