Dag 4 - Roadtrip naar Jatiluwih

Dag 4 - Roadtrip Jalituwih

Vandaag was het weerbericht weer lekker. Vanaf ongeveer 6 uur 's ochtends toen ik wakker werd met een heerlijk warm zonnetje tot aan nu 's avonds rond tienen wanneer ik dit blog aan het bijwerken ben onder begeleiding van het lokale krekel- en kikkerorkest.

6 uur op, al brandend neerploffen aan het zwembad. Ohh wat is het heet in de volle zon. Na 20 minuten aan het zwembad ga ik maar onder de parasol liggen wachtend tot mevrouw motormuis terug op aarde komt.

Half 9, Irene toch maar rustig wakker gemaakt. Totaal zen wordt ze wakker. Goed te begrijpen want Ubud heeft dat over zicht ondanks het wel heel erg toeristisch is. Buiten de toeristen zijn er veel buitenlanders die als yogaleraar worden opgeleid of als kunstenaar hun brood verdienen. Heel veel alternatieve mensen wat een aparte vibe brengt.

Na snel aangekleed te hebben zien we de eigenaar van onze villa. Mikie welke erg aardig is en ons graag wilde helpen met een globale route te plannen voor de reis naar Jatiluwih. Hij vond het wel raar dat we zelf scooter erheen rijden in plaats van een taxi. Dit omdat het moeilijk te vinden is en omdat elke toerist een taxi neemt. Maar ook begreep hij het dat we zelf onze dag willen indelen en niet van de plaatselijke Tom-Tom afhankelijk willen zijn.

Na de globale route te hebben opgeschreven gaan we met volle moed op pad. Irene aan het stuur en Jor achterop. Veel vreemde blikken maar jaaa... je moet je rijexamen ergens halen en dan maar in "rustig" Ubud in plaats van de grote stad. Het begin gaat goed. Met groot blijdschap vinden we de eerste grote weg. Vol vertrouwen gaan we door. Na een goed anderhalf uur zijn we het spoor bijster en je raad het niet.... ja hoor... we zijn verdwaald.Het zal eens niet. We beginnen er al aan te wennen. Op zoek naar een zoals Irene het noemt een Bali-Bali... Dat als je zuid om de bergkam naar het westen en dan noord te rijden de planning is. iets word als in de trant. Van zuid ongeveer naar het westen en dan ergens hopeloos vast te lopen.

Na een half uur richting het noorden te zijn getuft begint Irene haar maag zo hard te knorren dat de scooter begon te trillen. Met een aantal keer vragen bij de locals die ons door verwees naar een paar honderd meter verder op. Het na een paar honderd meter weer te vragen omdat niets staat aangegeven. Dan hebben we een prachtige garden warung gevonden. We vroegen om mekan(eten) en was ja ja kom binnen. Zo zit je zomaar bij iemand thuis te eten.

Mevrouw was net ermee begonnen. Prachtig uitzicht over de padi's en eigen boerderijtje. Wat te drinken en eten. Irene had lekker trek in vruchtensap en mevrouw stelde ananas voor wat wij met liefde namen. Als eten lieten we ons verassen. No fish, no pepper, suprise us. Terwijl meneer ons op weg hielp de juiste richting op. Op een handgeschreven briefje liet zien hoe je ernaartoe komt. Is mevrouw aan het koken. Na een half uur komt mevrouw aan met eten. Lekker smikkelen en mullen. Na de eerste hap weten onze smaakpapillen geen raad meer. Het is LEKKER!! Soja, tempeh, rijst en wat konijnenvoer. Kip erbij. Allemaal op de eigen tuin gekweekt. Na het eten een fooi gegeven waarbij ze keken van ohh wat veel... dat kunnen we niet aannemen kregen we nog een grote fles water mee op weg.

Jaa daar gaan we weer!! De eerste bocht gevonden...tweede afslag ook. derde.... ohh mijn god, je raad het wel...we zoeken een bali-bali op en die stuurt ons de juiste richting op. Dit lijdt over een heel diep dal met een hele hoge brug. Fotootjes schieten en door. Daar zien we het eindelijk. Het eerste bordje Jatiluwih! De hoofdweg af en door met gaten gevulde weg nog maar 18 km te gaan. Met gaten bedoel ik niet de Belgische snelwegen. Maar echt slecht alsof iemand gewoon voor de lol zomaar een 10 cm diepe put in de weg legt. En dat in combinatie met 20% en meer geeft het rijden wel sfeer. Rustig aan kom je er veilig beneden.

Al bordjes volgend komen we vanuit de bossen de hoek om en dan is er vanuit het niets geen boom meer te zien... overal groen! Rijstvelden zover het oog kan zien. Met onze mond open niet wetende waar we moeten kijken zetten we de scooter stil en wordt dit onze eerst fotoshoot locatie. Wat prachtig... de glimlach is ondanks de vermoeidheid van de lange rit niet weg te slaan. Na een goede 20 minuten apegapen gaan we verder Jalituwih 1 km.

Bij het begin van het dorp een drankje gedaan op de mooiste locatie ooit gezien. Gelukkig hadden ze een westers toilet.Ik kan misschien wel zeggen dat dit mijn apartste toilet gang ooit was want door het grote raam op ooghoogte had je zelfs tijdens je privé moment dat wereldberoemde uitzicht.

Even afrekenen en weer door, naar het UNESCO monument. Een euro p.p. betalen en door de controle verder. Daar is het dan. De UNESCO plek. Nog grootser dan de andere kant van de bergkam. Prachtig maar het eerste veel steilere deel was toch iets pakkender. Niet getreurd mensen we hebben genoeg bureaublad achtergronden geschoten! Na een klein uur te hebben genoten weer 3 uur terug rijden.

Een paar keer verkeerd rijdend verteld een taxi dat we hem kunnen volgen. Hij gaat ook naar Ubud. Als we achter vallen dan wacht hij heel netjes op ons. Zo zijn we via allerlei binnenwegen zo terug. Als dank geven we hem een kleine fooi want dit is wel heel heel lief. Scheelt ons zo'n tien keer verkeerd rijden.

Bij de villa even DEET opdoen tegen de muggen en lekker eten. 'S avonds willen we een firedance bekijken maar deze is al klaar. Eenmalig om 7 uur. Dan maar op naar huis. Zo komt er aan deze ongelooflijk indrukwekkende dag ook een einde. Welke ons samen de niet eerder meegemaakte mentaal/fysieke staat bezorgde. Namelijk de combinatie van sprakeloos/verlamd door het mooie zicht/ en kippenvel tegelijk. Wij gaan heerlijk dromen.

Levens bucket list punt 2 afgestreept.

Grand canyon (check)
Jatiluwih (check, check, dubbel check!!!)

Morgen rustig naar het zuiden. Even langs het hotel spullen wegbrengen wat te veel mee is en de was doen. Maar dat is een planning en dat kan elk moment weer omgegooid worden.